Petra's homepage

 

Experiences of a Dutch Journalist

 

 

 

 
Eerste impressie Kachstan, 5 april 1999

Hallo allemaal,

 
Alweer drie weken hier. Nederland begint al heel ver weg te raken. Het leven heeft hier al zo'n beetje z'n gang gevonden. Alles zit dan ook wel mee. We werden de nacht van mijn verjaardag keurig opgehaald van het vliegveld (midden in de nacht). Meteen konden we onze intrek nemen in een volledig gemeubileerd appartement. Alles Ikea. Het is een opgeknapt huis met 6 appartementen, die allemaal hetzelfde interieur hebben. Boeiend dus. Maar gelukkig kwamen mijn eigen spullen (waaronder deze computer) al na twee weken. Dus wat dingen aan de muur moeten het nog een beetje een eigen gezicht geven.

 

We wonen in het centrum van Almaty, gewoon tussen alle andere Kazachen. Je oriënteren in de stad is wat moeilijk. Een rechthoekige opbouw doet alles op elkaar lijken. Oude gebouwen zijn hier bijna niet. Ook niet zo vreemd, als je bedenkt dat Almaty bijna helemaal is vernield door een aardbeving in 1913 (de volgende wordt tussen nu en 60 jaar verwacht). Het grauwe Sovjet karakter van de gebouwen is hier wel duidelijk terug te vinden. Stokoude bussen, trolleybussen en trams moeten openbaar vervoer heten. Veel mensen nemen dan ook gipsy taxi's, gewoon mensen die een centje bijverdienen door mensen mee te laten rijden. Een paar keer heb ik dat al gedaan, maar het wordt zelfs door de lokalen afgeraden, omdat criminaliteit hier toch wel een steeds groter issue wordt. Meestal kan ik mij gewoon luxe laten vervoeren door een auto met chauffeur. We delen nu één met collega/buren. Hij, Keith is financieel manager en collega van Emile. Zij, Santi, komt oorspronkelijk uit Jakarta. Ze wonen in hetzelfde complex. Ze hebben ons warm onthaald en een beetje ingewijd in het expat-leven.

 

Het weer is heel afwisselend. De eerste twee weken was het koud. Maar koud hier is niet echt koud. Het is namelijk windstil, dus -10 voelt als -1 in Nederland. De zon schijnt hier praktisch elke dag, koud of niet. Gisteren was het meer dan twintig graden en nu is het een beetje Nederlands weer: bewolkt en tien graden. De lente wordt nu heel snel verwacht. En dan wordt het grauwe straatbeeld vervangen door fris groen, want er staan hier vreselijk veel bomen (is ook wel nodig om de ongelooflijk smerige lucht te zuiveren).

 

Op een half uur rijden zit je al op 1500 meter en daar is een skigebied. Na tien jaar heb ik het vorige week weer geprobeerd. Ik kon het nog. Het is een klein hellinkje, perfect om het weer op te leren. Spullen kun je huren voor een redelijk bedrag. Vanaf de berg (shimbulak genaamd) zie je een bruine wolk boven Almaty hangen, dus het plan is wel regelmatig wat verse lucht te happen.

 

Afgelopen weekend (paasmaandag is gewoon een werkdag hier) zijn we in een minihotelletje geweest (drie kamers). Zelfs met een 4 wheel drive bijna onbereikbaar nog door de sneeuw. Maar als je er dan bent is het super. Een Russische banya (geloof me, veel heter dan een Finse/Turkse sauna) kon je afhuren. 's Avonds warm worden met gluhwein bij de haard. Ze schromen dan ook niet om daar kapitalen voor te vragen. Maar te gek was het wel.

 

We hebben al redelijk wat cafés en restaurants uitgeprobeerd. Eén van de populairste onder de buitenlanders is Mad Murphy's. Het is een Ierse pub gerund door een Nederlander. Daar komt het hele zooitje op vrijdag bij elkaar. Er zijn ongeveer 30/40 Nederlanders (toch wordt er van jullie belastingscenten een ambassade voor opengehouden in de stad). Verder veel, heel veel Amerikanen, vooral hier werkzaam voor sigarettenfabrikanten (Phillip Morris). Veel van die Amerikanen wonen op een compound een half uur rijden hier vandaan. Ik ben er al geweest om te tennissen. Maar het lijkt me toch niets om te wonen. Het is prachtig qua accommodatie (zwembad binnen/buiten, fitnessruimte etc). Maar het is toch wel prettiger om wat dichter bij de lokalen te zitten.

 

Daar krijg je overigens makkelijk contact mee. De secretaresse van het appartement is al een paar keer langs geweest en heeft ook al wat Russische telefoontjes gepleegd. Heel aardig. Via de International Woman's Club (komt elke woensdagmiddag bijeen, meer dan 30 nationaliteiten, een super netwerk ook) ben ik aan een heel goede Russische lerares gekomen. Ze heet Mayra en spreekt goed Engels. Ik krijg 3 of 4 keer per week twee uur les van haar. Heel intensief, maar ik kan nu al in het Russisch bestellen in de winkels, tellen en simpele zinnetjes zeggen. Ik vind het ook hartstikke leuk en het houd me bezig. En het is dus een manier om Kazachen te leren kennen. Mayra vergelijkt alles met voor en na 1992 (jaar van onafhankelijkheid). Toen was veel toch beter, vindt ze. Criminaliteit: hadden we niet voor 1992. Onderhoud gebouwen: was veel beter voor 1992, enz. Maar het is een leuk mens. Ze is eigenlijk nu al een vriendin geworden. We doen ook veel dingen buiten de les.

 

Ik ben inmiddels ook al aan het schrijven voor een lokale krant. Het is een nieuwe Engelstalige: The Times of Central Asia. Het eerste artikel (over een concert met muziek van Amerikaanse componisten) is al geplaatst. We waren nog niet helemaal uit de salaris onderhandelingen. Dat komen we ook niet: ze kunnen mij niet meer betalen dan 6 dollar per pagina, wat lokalen verdienen. Dan nog liever voor niets! (misschien doe ik het dan maar gratis). Ga nog wel bekijken of andere kranten meer kunnen bieden. Anders liggen hier nog een heleboel verhalen om voor de Nederlandse pers uit te werken. Maar alles op zijn tijd.

 

Emile is vrij veel aan het werk (tot een uur of acht en zaterdags ook). Eerst vond ik dat vreselijk. Maar nu ik toch al zelf mijn bezigheden heb gevonden, vind ik het niet erg. Die anderhalf jaar lijkt het niet te gaan worden. Het is allemaal heel onzeker op het moment. We kunnen theoretisch over een paar weken wel weer thuis zijn. Dus ik probeer maar zoveel mogelijk ervan te maken. Ook zoveel mogelijk in te settelen. Als je denkt dat je zo weer weggaat heb je toch een andere instelling. Maar mensen die nog langs willen komen, doen er verstandig aan dat zo snel mogelijk te doen. We hebben een logeerkamer. Je bent van harte welkom.

 

Anyway: we hebben het geweldig hier en komen de tijd, hoe lang ook, wel door. Tot de volgende keer.
  
Liefs, kusjes, groetjes
 
Petra