Petra's homepage

 

Experiences of a Dutch Journalist

 

 

 

 
Tweede impressie Kazachstan, 11 mei 1999

Hallo allemaal,

 
Time flies here. Ik zag dat mijn laatste mailtje alweer van 5 april is. Inmiddels is het al lente. Dat betekent dat het binnen een dag dertig graden kan zijn en kan stortregenen. Nu pas is te zien hoeveel bomen er in de stad zijn. Al weken geleden kwam het eerste groen erdoor. Maar een sneeuwbui daarna heeft de fruitbomen niet veel goed gedaan. De lokale tulpen hebben de sneeuw wel overleefd (het is een kortere soort, steviger), maar de import tulpen uit Nederland hangen er treurig bij, niet gewend aan zulke sterke temperatuurwisselingen. In de bergen nog volop sneeuw, maar het skiën is afgelopen.
 
Twee weken geleden weer de bergen in geweest, naar het 'Groot Almaty meer' (doorsnede slechts 1 km) op 2500 meter. Het ligt op 1,5 uur rijden van de stad. Het meer was nog bijna helemaal bevroren. We zijn nog 700 meter hoger geklommen voor een mooier uitzicht. De 4 wheel drive kon het nog niet aan. Over een maandje misschien.
 
Afgelopen weekend hebben we een ander meer bekeken: Kapsjagai, op zo'n zestig kilometer hier vandaan. Rond het meer tientallen lege fabriekshallen, die sinds het vertrekken van de Russen niets meer hebben geproduceerd. De noordkant van het meer proberen ze nu te ontwikkelen tot een toeristische spot. Westerse projectontwikkelaars zouden er wel raad mee weten, maar hier komt het heel langzaam van de grond. Er is nu één restaurant, waar ook wij hebben gegeten. Een vis van een halve meter hebben we gedeeld met een andere tafel. Gegrild in een oven gestookt op hout. De smaak was perfect, maar wat we nu allemaal voor zware metalen hebben binnengekregen...
 
Zondag picknicken met onze chauffeur en een vriendin van hem. Het was zo'n dag die begon met dertig graden en die eindigde in een picknick in de regen. Maar de kwaliteit van feesten wordt toch het meest bepaald door de shashlik die er wordt geserveerd ('de' nationale schotel). En die kwam van een heel speciaal tentje. Vanwege de regen had de chauffeur Serge een tafel 'gehuurd' bij een restaurant langs de weg. Maar de shaslik was goed en wij voerden onszelf dronken (hij moest rijden, zij dronk niet), dus geslaagd was het wel.
 
Emile is deze week eens niet het veld in (en nu ga ik weg). Ik word er nog steeds niet blij van als hij de halve week weg is. Dus de laatste keer ben ik mee geweest. Kon ik ook eens een ander deel van het land zien (steppe, steppe en steppe). Voor Emile betekent het veld ingaan eigenlijk gewoon werken op een ander kantoor (2000 kilometer van Almaty, Aktubinsk), voor mij betekende het een beetje vastzitten in een afgelegen hotel. Een paar uur rondgereden. Grote stad, waar verder niets valt te beleven. Dus in twee dagen was ik ook echt wel uitgekeken. Was graag nog de steppe opgegaan, maar dat was te kort dag.
 
De steppe hoop ik deze week te zien. Vanmiddag vertrek ik naar Semipalatinsk, een regio waar ze in de Soviët-tijd 470 kernproeven hebben gedaan. Ik vlieg met zo'n enge binnenlandse B-maatschappij, anders is er niet. In twee dagen ontmoetingen met deskundigen en dorpelingen. Een trip naar enkele ziekenhuizen hoort er ook bij. De timing is redelijk, want in augustus is het 50 jaar geleden dat de eerste proef werd gedaan en er wordt in september een conferentie aan gewijd. Ik hoop een verhaal te kunnen slijten aan de Nederlandse pers. Volgens mij is er vorig jaar 1 Nederlandse journalist geweest en die schreef voor de economist, dus er moeten wel mogelijkheden zijn.
 
Emile en ik proberen 's avonds een beetje te sporten. Ik heb natuurlijk tijd zat, dus tennis regelmatig. Een paar keer per week proberen we nu te zwemmen. Het sterft hier van de sportcomplexen. Overal zwembaden, tennisbanen, voetbalstadions. Het onderhoud laat wel eens te wensen over. Maar het zwembad hier twee blokken vandaan is een wedstrijdbad met sauna erbij. Prachtig. Met uitzicht op de bergen.
 
Russische les gaat heel goed. Ik heb er nu zo'n vijftig lessen opzitten en kan al het een en ander zeggen en verstaan. Mijn Russische lerares Mayra is nogal een type, soms kan ik haar gewoon niet verdragen om me heen. Ze belt 's avonds wel eens drie keer, terwijl ze niets heeft te melden. Alles wat ik doe vindt ze fantastisch en het liefst zou ze alle tijd met me delen (Emile heeft het idee dat ik ook met Mayra getrouwd ben zoals ik over haar praat: we kibbelen, ruziën, maar lachen ook). Laatst werd ik voorgesteld aan een andere vriendin van haar: 'You ar Petra? Oh my God, Mayra is always talking about you, she loves you, she is in love with you.' Ze zegt zelf op mannen te vallen, maar misschien wil ze het verschijnsel bi niet kennen. Een en ander heeft tot gevolg dat ze af en toe een lasterkanonnade van mij over zich heen krijgt. Maar dat schijnt haar niet zo te deren. Ze is ook wel weer heel lief en is bovendien een buitengewoon goede lerares. Dus ik moet nog een manier vinden om goed met haar om te gaan.
 
Marc, de representative in Almaty van de 'Times of Central Asia' (gedrukt in Bishkek, hoofdstad van Kirgizië, hier vlakbij) vroeg me half april of ik mee wilde doen aan een special over Nederland te verschijnen voor 30 april. Twijfel, twijfel. De bedoeling was een paar verhalen over Nederland en dan vooral veel advertenties en advertorials. Van de verkochte advertenties zou ik wel tien procent krijgen. Dus, hop, opzij met mijn journalistieke principes (Balans was ten slotte ook net een reclamefilm) en meedoen.
 
We hebben de ambassadeur zo ver gekregen dat hij een fax heeft gestuurd naar alle Nederlandse bedrijven in Kazachstan, waarin hij schrijft dat hij het 'bijlage'-project steunt en ook een interview geeft. Binnen drie dagen zo'n vijftien bedrijven bezocht. Bijna iedereen deed mee. Alleen Shell deed moeilijk. ('Niet genoeg tijd.... 'Wat hebben wij eraan'). Uiteindelijk zeiden ze ja, maar deden ze nee. Ik kreeg geen informatie op tijd. Zodat zij inderdaad niet veel tijd over hadden om het stuk te lezen wat ik had geschreven (de baas heeft het tijdens een nachtvlucht waar ik ook op zat bekeken). Na het verschijnen werd ik op het matje geroepen bij Shell. Ze waren toch niet tevreden over de inhoud. Toen het aankwam op betalen voor de advertentie zeiden ze dat ze geen opdracht tot plaatsen hadden gegeven. Zo lust ik er nog wel een. Geen verhalen meer over Shell dus (ja, later in boekvorm!).
 
Anyway, het eindresultaat is wel goed geworden. Vijf hele pagina's. Op Koninginnedag hadden we een borrel op de ambassade. De ambassadeur was (al een beetje dronken) vol lof over het resultaat, ik kreeg zelfs zoenen van hem. Hij was aanvankelijk een beetje sceptisch over de bijlage omdat hij niet dacht dat we kwaliteit konden leveren in zo'n korte tijd. Maar goede reacties overal (behalve die ene dus). En het heeft ook nog wat opgeleverd: 300 dollar.
 
Op 1 mei was het alweer feest. Ons eerste echte 'bal', volgens veel Amerikanen 'the event of the year'. Het viel erg mee. We waren bang dat het nogal stijfjes zou zijn, maar ook hier veel leuke mensen (je geeft ze genoeg drank en dan valt het meestal wel mee). Leuk totdat het line dancing begon. Ik had mijzelf een waar Kazachs kostuum laten aanmeten met natuurlijk een hoed, zwarte rok met een top voorzien van Kazachs motief. Mooi (vond ook Emile). Kortom proberen we in het weekend zoveel mogelijk te zien en te doen, want wie weet, hoe lang de pret nog duurt....
  
Tot de volgende keer.
 
Liefs, Petra