Tweede impressie Kazachstan,
11 mei 1999
Hallo allemaal,
Time flies here.
Ik zag dat mijn laatste mailtje alweer van 5
april is. Inmiddels is het al lente. Dat
betekent dat het binnen een dag dertig graden
kan zijn en kan stortregenen. Nu pas is te zien
hoeveel bomen er in de stad zijn. Al weken
geleden kwam het eerste groen erdoor. Maar een
sneeuwbui daarna heeft de fruitbomen niet veel
goed gedaan. De lokale tulpen hebben de sneeuw
wel overleefd (het is een kortere soort,
steviger), maar de import tulpen uit Nederland
hangen er treurig bij, niet gewend aan zulke
sterke temperatuurwisselingen. In de bergen nog
volop sneeuw, maar het skiën is afgelopen.
Twee weken
geleden weer de bergen in geweest, naar het 'Groot
Almaty meer' (doorsnede slechts 1 km) op 2500
meter. Het ligt op 1,5 uur rijden van de stad.
Het meer was nog bijna helemaal bevroren. We
zijn nog 700 meter hoger geklommen voor een
mooier uitzicht. De 4 wheel drive kon het nog
niet aan. Over een maandje misschien.
Afgelopen weekend hebben we een
ander meer bekeken: Kapsjagai, op zo'n zestig
kilometer hier vandaan. Rond het meer tientallen
lege fabriekshallen, die sinds het vertrekken
van de Russen niets meer hebben geproduceerd. De
noordkant van het meer proberen ze nu te
ontwikkelen tot een toeristische spot. Westerse
projectontwikkelaars zouden er wel raad mee
weten, maar hier komt het heel langzaam van de
grond. Er is nu één restaurant, waar ook wij
hebben gegeten. Een vis van een halve meter
hebben we gedeeld met een andere tafel. Gegrild
in een oven gestookt op hout. De smaak was
perfect, maar wat we nu allemaal voor zware
metalen hebben binnengekregen...
Zondag picknicken met onze
chauffeur en een vriendin van hem. Het was zo'n
dag die begon met dertig graden en die eindigde
in een picknick in de regen. Maar de kwaliteit
van feesten wordt toch het meest bepaald door de
shashlik die er wordt geserveerd ('de' nationale
schotel). En die kwam van een heel speciaal
tentje. Vanwege de regen had de chauffeur Serge
een tafel 'gehuurd' bij een restaurant langs de
weg. Maar de shaslik was goed en wij voerden
onszelf dronken (hij moest rijden, zij dronk
niet), dus geslaagd was het wel.
Emile is deze
week eens niet het veld in (en nu ga ik weg). Ik
word er nog steeds niet blij van als hij de
halve week weg is. Dus de laatste keer ben ik
mee geweest. Kon ik ook eens een ander deel van
het land zien (steppe, steppe en steppe). Voor
Emile betekent het veld ingaan eigenlijk gewoon
werken op een ander kantoor (2000 kilometer van
Almaty, Aktubinsk), voor mij betekende het een
beetje vastzitten in een afgelegen hotel. Een
paar uur rondgereden. Grote stad, waar verder
niets valt te beleven. Dus in twee dagen was ik
ook echt wel uitgekeken. Was graag nog de steppe
opgegaan, maar dat was te kort dag.
De steppe hoop ik
deze week te zien. Vanmiddag vertrek ik naar
Semipalatinsk, een regio waar ze in de
Soviët-tijd 470 kernproeven hebben gedaan. Ik
vlieg met zo'n enge binnenlandse B-maatschappij,
anders is er niet. In twee dagen ontmoetingen
met deskundigen en dorpelingen. Een trip naar
enkele ziekenhuizen hoort er ook bij. De timing
is redelijk, want in augustus is het 50 jaar
geleden dat de eerste proef werd gedaan en er
wordt in september een conferentie aan gewijd.
Ik hoop een verhaal te kunnen slijten aan de
Nederlandse pers. Volgens mij is er vorig jaar 1
Nederlandse journalist geweest en die schreef
voor de economist, dus er moeten wel
mogelijkheden zijn.
Emile en ik proberen 's avonds
een beetje te sporten. Ik heb natuurlijk tijd
zat, dus tennis regelmatig. Een paar keer per
week proberen we nu te zwemmen. Het sterft hier
van de sportcomplexen. Overal zwembaden,
tennisbanen, voetbalstadions. Het onderhoud laat
wel eens te wensen over. Maar het zwembad hier
twee blokken vandaan is een wedstrijdbad met
sauna erbij. Prachtig. Met uitzicht op de
bergen.
Russische les
gaat heel goed. Ik heb er nu zo'n vijftig lessen
opzitten en kan al het een en ander zeggen en
verstaan. Mijn Russische lerares Mayra is nogal
een type, soms kan ik haar gewoon niet verdragen
om me heen. Ze belt 's avonds wel eens drie keer,
terwijl ze niets heeft te melden. Alles wat ik
doe vindt ze fantastisch en het liefst zou ze
alle tijd met me delen (Emile heeft het idee dat
ik ook met Mayra getrouwd ben zoals ik over haar
praat: we kibbelen, ruziën, maar lachen ook).
Laatst werd ik voorgesteld aan een andere
vriendin van haar: 'You ar Petra? Oh my God,
Mayra is always talking about you, she loves
you, she is in love with you.' Ze zegt zelf op
mannen te vallen, maar misschien wil ze het
verschijnsel bi niet kennen. Een en ander heeft
tot gevolg dat ze af en toe een lasterkanonnade
van mij over zich heen krijgt. Maar dat schijnt
haar niet zo te deren. Ze is ook wel weer heel
lief en is bovendien een buitengewoon goede
lerares. Dus ik moet nog een manier vinden om
goed met haar om te gaan.
Marc, de
representative in Almaty van de 'Times of
Central Asia' (gedrukt in Bishkek, hoofdstad van
Kirgizië, hier vlakbij) vroeg me half april of
ik mee wilde doen aan een special over Nederland
te verschijnen voor 30 april. Twijfel, twijfel.
De bedoeling was een paar verhalen over
Nederland en dan vooral veel advertenties en
advertorials. Van de verkochte advertenties zou
ik wel tien procent krijgen. Dus, hop, opzij met
mijn journalistieke principes (Balans was ten
slotte ook net een reclamefilm) en meedoen.
We hebben de ambassadeur zo ver
gekregen dat hij een fax heeft gestuurd naar
alle Nederlandse bedrijven in Kazachstan, waarin
hij schrijft dat hij het 'bijlage'-project
steunt en ook een interview geeft. Binnen drie
dagen zo'n vijftien bedrijven bezocht. Bijna
iedereen deed mee. Alleen Shell deed moeilijk.
('Niet genoeg tijd.... 'Wat hebben wij eraan').
Uiteindelijk zeiden ze ja, maar deden ze nee. Ik
kreeg geen informatie op tijd. Zodat zij
inderdaad niet veel tijd over hadden om het stuk
te lezen wat ik had geschreven (de baas heeft
het tijdens een nachtvlucht waar ik ook op zat
bekeken). Na het verschijnen werd ik op het
matje geroepen bij Shell. Ze waren toch niet
tevreden over de inhoud. Toen het aankwam op
betalen voor de advertentie zeiden ze dat ze
geen opdracht tot plaatsen hadden gegeven. Zo
lust ik er nog wel een. Geen verhalen meer over
Shell dus (ja, later in boekvorm!).
Anyway, het eindresultaat is wel
goed geworden. Vijf hele pagina's. Op
Koninginnedag hadden we een borrel op de
ambassade. De ambassadeur was (al een beetje
dronken) vol lof over het resultaat, ik kreeg
zelfs zoenen van hem. Hij was aanvankelijk een
beetje sceptisch over de bijlage omdat hij niet
dacht dat we kwaliteit konden leveren in zo'n
korte tijd. Maar goede reacties overal (behalve
die ene dus). En het heeft ook nog wat
opgeleverd: 300 dollar.
Op 1 mei was het alweer feest.
Ons eerste echte 'bal', volgens veel Amerikanen
'the event of the year'. Het viel erg mee. We
waren bang dat het nogal stijfjes zou zijn, maar
ook hier veel leuke mensen (je geeft ze genoeg
drank en dan valt het meestal wel mee). Leuk
totdat het line dancing begon. Ik had mijzelf
een waar Kazachs kostuum laten aanmeten met
natuurlijk een hoed, zwarte rok met een top
voorzien van Kazachs motief. Mooi (vond ook
Emile). Kortom proberen we in het weekend zoveel
mogelijk te zien en te doen, want wie weet, hoe
lang de pret nog duurt....
Tot de volgende keer.
Liefs, Petra
|