Vierde impressie Kazachtan, 26 juli
1999Hallo
allemaal,
We zijn net terug uit
Curaçao. Voor velen was dat niet bekend dat we daar
heengingen, want het was namelijk een verassing voor
Emile zijn familie (en zij lezen mijn mailtjes ook). Die
hielden voor de tweede keer een reünie op dit eiland.
Emile zijn moeder heeft er gewoond. Ze is een aantal
jaren geleden terug geweest en kwam toen op het idee
haar verjaardag op Curaçao te vieren met de hele familie.
Dat was twee jaar geleden. Het was zo goed bevallen,
daarom dit jaar de reünie op herhaling. We waren eerst
niet van plan om te gaan, maar zijn tot het wijze
besluit gekomen het wel te doen.
Mijn familie moest genoegen nemen met een
bezoekje van 1 dag. Om Curaçao te bereiken moet je via
Nederland vliegen. Tussenstop van twee dagen, net genoeg
voor een bezoekje aan het Noorden en het zien van een
paar vrienden in Amsterdam. Toen doorvliegen naar de
Antillen. En ze waren verbaasd dat ze ons plotseling bij
het instappen in het vliegtuig tegen kwamen. 'Komen
jullie alleen even gedag zeggen, of gaan jullie mee?'
Het was heerlijk. Emile zijn familie wat
beter leren kennen en ook nog dingen voor onszelf gedaan.
Ik was er nog nooit geweest. Soms lijkt het net alsof je
in Nederland bent. De wegen en stoplichten lijken erg op
die in Nederland. Borden in het Nederlands en bijna
iedereen spreekt Nederlands. Relaxte mensen, relaxte
sfeer. We verbleven in een nieuw resort: het Chogogo
resort. Ieder in zijn eigen huisje. Bar en zwembad erbij
en gelegen aan de Jan Thiel baai, waar ook gedoken kon
worden. Een aantal familieleden hadden besloten om een
duikcursus te doen. Dat had me ook wel leuk geleken,
maar het was wat te kort, de cursus duurde zes halve
dagen en we bleven maar een week. Toch nog even kunnen
duiken. In het Zeeaquarium hebben ze een bassin waar je
zelf zonder ervaring mag duiken. Samen met Emile de
haaien en de schildpadden gevoerd (zie bijlage!). De
roggen zwommen overal om je heen. Een geweldige ervaring.
Emile werd op zijn verjaardag om negen
uur verrast met een lied bij de balustrade. Met zijn
allen ontbeten. Emile dacht dat dat alles was. Maar we
hadden voor het eind van de middag nog een bootfeest
geregeld. Emile iedereen vragen of iedereen 's avonds
mee uit eten ging, niet wetende dat we allang wat voor
hem in petto hadden. Maar toen ging de boottrip niet
door! Het was stormseizoen, dus de schipper besloot na
het horen van de weersverwachting om niet uit te varen.
Toch uit eten dus. Ook bepaald niet mis: vis eten in een
restaurant direct aan zee.
En zoals met alle vakanties, was het
natuurlijk veel te kort. De eerste dagen in de vakantie
worstelen met het tijdsverschil, ben je net gewend, moet
je alweer weg. Vandaag (na vier dagen terug te zijn),
pas weer een beetje in het normale ritme gekomen.
Hoewel, niet helemaal. Voor de vakantie echt gigantisch
zitten stressen voor de Times of Central Asia. heb het
echt gehad met ze. Maken mijn collega Asia en ik een
geweldige bijlage over de VS (acht pagina's: de halve
krant), vergeten ze voor het gemak het interview met de
ambassadeur te plaatsen (en het had nogal wat moeite
gekost om het voor elkaar te krijgen). Ik moest de krant
persoonlijk komen afleveren op Independence day, toen er
een feest werd gehouden in zijn huis. Blij dat ik hem
niet tegen het lijf ben gelopen. Via zijn press attaché
mijn excuses aangeboden. De week erop is het nog
geplaatst, als mosterd na de maaltijd. De laatste week
toch nog maar een Franse bijlage gemaakt, maar dat was
wat mij betreft de laatste. Ik ga me nu maar meer
richten op mooie verhalen voor de Nederlandse pers
en..... een boek over Kazachstan.
Maar er is ook goed nieuws onder de zon.
Behoorlijk moeten leuren met mijn verhaal over
Semipalatinsk. De meeste kranten hadden al 'iets'
daarover geplaatst. Genoeg om niet een verhaal van een
freelancer te kopen. Maar de Telegraaf hapte toe (nooit
verwacht, was ongeveer de laatste kans). In die twee
dagen Nederland foto's afgeleverd, het verhaal via
e-mail gestuurd. In het vliegtuig van Curaçao naar
Nederland blader ik in de Telegraaf van dinsdag 20 juli
en daar stond het! Bijna een halve pagina, met twee
foto's van mij erbij. 'Van een medewerkster' stond
erboven, maar ik begrijp dat dat was om de correspondent
tevreden te houden. Officieel is het zijn gebied
(krankzinnig, als je beseft hoe groot het is, hij zit in
Moskou, maar moet ook het hele GOS verslaan). Ze hebben
alleen de kop veranderd. Achteraf kreeg ik de
complimenten voor het verhaal toen ik de Telegraaf moest
bellen. Een lezer was erg geraakt door het verhaal en
had gebeld naar de Telegraaf om de mensen daar te
helpen. Hij heeft aangeboden de schilderijen van de
kunstenaar in het verhaal te exposeren in de gemeenten
Velzen. Hij wil het transport van de schilderijen
betalen, het onderdak voor de kunstenaar en wil een
zelfs een schilderij kopen voor een paar duizend gulden
(hoewel het nou niet echt schilderijen zijn die je graag
in je huiskamer zou hangen). En de Telegraaf liet weten
niet vies te zijn van nog een verhaal in de toekomst,
maar het moet geen gewoonte worden, om de correspondent
niet het gras voor de voeten weg te maaien.
Het kriebelt nu alweer om het volgend
project aan te pakken. Maar dan gaat Emile van me
scheiden, zegt hij. In de Economist las ik een stukje
over de Aral Sea, die maar voor een gedeelte in
Kazachstan ligt. De kustlijn is daar wel honderd
kilometer opgeschoven, omdat water uit de rivieren naar
de Aral Sea jarenlang is gebruikt om graan te planten in
de steppe. En daar heb je nogal wat water voor nodig. De
hoeveelheid water is afgenomen met 75%, het wordt steeds
zouter en is ernstig vervuild. Dat is een bekend
probleem (ook in Nederland). Wat ik voor het eerst
hoorde is dat ze op een eiland in de Aral Sea allerlei
testen met biologische wapens hebben gedaan. Zo zijn in
1976 bijna 500 duizend antilopen dood neergevallen in
korte tijd. Er zijn een dodelijke stoffen achtergebleven
die vandaag de dag de gezondheid van de mensen in gevaar
kunnen brengen. Het eiland schuift namelijk steeds
verder op naar het vasteland. De angst is dat mensen en
dieren de giftige stoffen verspreiden. De regering heeft
vijf jaar uitgetrokken om te kijken hoe het er op het
eiland voorstaat. Ook wordt bepaald wat er verder moet
gebeuren. Niemand mag het eiland zonder toestemming
bezoeken. Als het aan Emile ligt ga ik er met
toestemming ook niet naar toe. Eerst maar even graven en
dan zien of ik een verhaal kan schrijven zonder er naar
toe te gaan.
Binnenkort hoop ik ook naar buurland
Oezbekistan te gaan. Prachtige moskeeën staan er in de
steden langs de zijderoute. Het schijnt daar nu echt
heel heet te zijn, dus het zou wel eens september kunnen
worden. Maar voordat we hier weggaan, moet ik dat wel
hebben gezien. Misschien ga ik met een paar vriendinnen,
Emile vindt dat hij al genoeg moskeeën heeft gezien in
zijn leven.
Met mijn Russisch gaat het slecht. Geen
vooruitgang. Al een maand geen les meer gehad. Deze week
ga ik weer beginnen, want het is toch wel erg jammer om
de kans een nieuwe taal te leren te laten schieten.
Misschien moet ik maar uitkijken naar een nieuwe
lerares. Ik ben inmiddels haar enige leerling nog: de
anderen hebben het opgegeven met haar opdringerige
gedrag. Ze krijgt nog één kans van mij.
Verder ga ik wat meer sporten, minder
drinken en minder uit eten. En het zijn geen goede
voornemens. Mijn reputatie als Petra 'rode wijn' sema
houd ik met een paar keer gezellig doen per week
hopelijk ook wel hoog.
Goed dat was het weer voor deze keer.
Liefs,
Peetje
|