Petra's homepage

 

Experiences of a Dutch Journalist

 

 

 

 
Laatste impressie Kazachstan, 1 september 2000

Hallo allemaal,

 
Lang niets van me laten horen, maar ik wilde even wachten tot er wat meer bekend was.... De kogel is door de kerk: we gaan naar Sachalin! Sachalin is een eiland in het Russische verre oosten, veertig kilometer ten noorden van Japan. Het is zo'n duizend kilometer in lengte en driehonderd in de breedte. We hadden verwacht dat het afzien zou worden in Kazachstan, het viel allemaal 200% procent mee. Dit keer wordt het echt afzien, denk ik. Zes tot zeven maanden winter en zeer beperkt ontwikkeld. Maar meestal wordt er voor Shell werknemers wel goed gezorgd. We komen waarschijnlijk in een compound te wonen, zeg maar een dorp waar alleen maar buitenlanders wonen. Dat is voor het eerst. Ook dat zal wel weer meevallen, maar het klinkt niet erg aanlokkelijk, zo'n 50-60 huizen met mensen van hetzelfde bedrijf met praktisch hetzelfde interieur. Maar je weet nooit hoe het is om ergens te wonen, tot je het probeert, dat is wel gebleken uit ons verblijf in Kazachstan. Dus gewoon alles maar op ons af laten komen. Per 1 oktober moet Emile beginnen voor 'Sakhalin Energy', waar Shell een aandeel in heeft. Kan best zijn dat hij eerst een paar weken tot maanden in Nederland moet werken, de mensen die er nu zitten moeten wel eerst vertrokken zijn. Alles wat we weten is dat we tussen 1 oktober en 1 januari volgend jaar daadwerkelijk naar Sakhalin vertrekken.
 
Het zou wel goed uitkomen als we nog even in Nederland blijven. Kunnen we ook ons nieuwe appartement in Groningen inrichten. Eind augustus naar Nederland gegaan om een huis te zoeken. Meteen de volgende dag alle mogelijke huizen bij de makelaars uit de rekjes gehaald. Een zoekopdracht heeft niet veel zin als je maar een paar weken de tijd hebt, en als je zelf iets vindt ben je alsnog de poen kwijt, dus heb ik het maar zelf gedaan.. Met mijn moeder op fiets langs zo'n tien gegaan om ze van buiten te bekijken. Vijf vielen er toen al af. Twee waren er al verkocht. Dus toen waren er eigenlijk nog maar drie. Kwam ook niet veel aanbod bij vanwege de vakantie. Het is een tweekamer appartement aan de Petrus Campersingel geworden, tegenover het Academisch Ziekenhuis en op loopafstand van het centrum. Ligt in een leuk buurtje. Emile is later gekomen, net op tijd voor het tekenen. Het zit al in de verf, nu alleen de spullen nog. Die worden half september afgeleverd.
 
Dat wordt dus afscheid nemen van Kazachstan. Zaterdag hebben we een afscheidsfeest in ons huis voor vrienden en collega's. In korte tijd toch wel een paar goede vrienden gemaakt. Jammer om ze hier achter te moeten laten. Een paar mensen zullen we nog wel zien. Met werken in het buitenland kan het altijd zijn dat je ze later weer ergens anders tegenkomt. Maar mijn locale vriendin Asia zal ik wel erg gaan missen. Gelukkig gaat ze volgend jaar in Spanje studeren voor twee jaar, dat is toch iets beter te bereiken dan Kazachstan.
 
Maandag komen de verhuizers. Is een heel gedoe. Er staan een heleboel dingen in het huis van die van de eigenaar zijn. Dus we moeten er wel bij blijven om te voorkomen dat er niet allerlei dingen van hem worden ingepakt. En dan moeten we nog uitzoeken welke dingen we de komende maanden zeker nodig hebben. Van Kazachstan gaat het spul eerst in opslag. Als Emile in Den Haag moet werken blijft alles gewoon in opslag staan. Veel handbagage dus. En dan moeten we ook nog bedenken welke spullen naar ons nieuwe appartement in Groningen gaan. Het is niet mijn favoriete bezigheid, maar het hoort erbij.
 
In juli zijn we twee weken naar Griekenland geweest op een 'meezeilvakantie'. Dat betekende met z'n negenen op een boot van twaalf meter, een echte test voor de irritatiegrens. Tassen op de grond, op de bank en in het looppad enzo. Een paar huilbuien en felle discussies horen er ook bij als je zo'n kleine ruimte moet delen met zo weinig mensen. Wij hadden gelukkig nergens last van. Ik vond het wel irritant dat we dezelfde route vaarden als een floot  van zes flottieljes. Of we moesten op hen wachten, of zij op ons. Steeds ook vroegen we of we een keer in een stil baaitje konden overnachten in plaats van in drukke, lawaaiige en stinkende havens. Maar dat is er helaas nooit van gekomen. We zijn in de Oost Peleponnesus geweest, ten zuiden van Athene. Soms gelegen in havens op eilanden, soms aan het vasteland. Het is een erg populair zeilgebied omdat de wind er wel redelijk goed is, maar daardoor is het wel afzien om een plekje in de haven te vinden. Het zeilen was wel erg leuk. Emile is ervaren zeiler en heeft me allerlei dingen uitgelegd. Ik ben nooit twee weken achter elkaar op een zeilboot geweest, maar ben er nu achter gekomen dat ik dat wel heel leuk vind. Volgende keer gaan we het anders doen. Met een paar andere mensen een boot huren die ook ervaring hebben lijkt de beste optie.
 
Voor de vakantie nog een trip gemaakt voor de Europese Unie naar oost Kazachstan.  Was beroerd gepland, net in die week kwam Emile zijn zus. Ze heeft dus niet veel aan mij gehad als gids in Almaty. Maar het kon niet anders, er moesten bepaalde mensen aanwezig zijn, anders had ik niets aan mijn bezoek aan een goudmijn. Het was een hele ervaring. Met een jeep de eerste paar uur van de 'weg' afgelegd, een weg is er eigenlijk niet. Het zijn gewoon wat sporen van voorgangers. Drie uur door hobbels en kuilen lekker heen en weer geschud. Ongelooflijk waar die auto allemaal doorheen komt. Tientallen stromen en plassen moesten we door. Maar ook een Russische Jeep kan niet alles... Een van de keren dat we vast kwamen te zitten, moesten we de deur opendoen om een kabel te geven aan de tractor die ons eruit moest trekken. Het water kwam tot onze knieen. Vroeg me al af waarom ze de bagage achterin zo hoog op een plank hadden neergezet. Prachtige omgeving, dat wel. Een heel groen gebergte met overal bloemen. In Nederland was dat vast allang een natuurreservaat geweest. Hier gaan ze nu pas het goud uit de grond halen. Maar het gebied is zo groot, dat dat niet zo'n probleem lijkt.
 
De aankomst was geen pretje. Het zweet brak me uit. Door al dat hossen en schudden was ik voor het eerst in mijn leven wagenziek geworden. De twee borden 'plov' (rijst in olie gebakken met wortel en lam) die ik voor de lunch had geconsumeerd, kwamen er onverteerd weer uit. Ik zag ze denken: dit is de eerste, maar ook de laatste keer dat we een vrouw mee het veld in nemen. Ik had daarom niet zo'n trek in eten. Daar miste ik trouwens ook niets aan: soep met een paar aardappelen, of met wat pasta. Verder brood en gefermenteerde melk.
 
Het stikte van de muggen, maar toen de zon onderging werd het nog een slagje erger. Honderden, maar dan ook honderden waren er om ons heen. Daar hadden ze een trucje op verzonnen: een anti-muggenvuurtje. Op het vuur gooiden ze bergen vers gras. Dat gaat roken als een gek. Als je in de rook gaat staan, heb je geen last van de muggen. Zodra je een meter van het vuur bent, heb je weer hele zwermen om je heen. Ze staken zelfs door mijn spijkerbroek heen. En als je moet plassen (gewoon even uit het zicht verdwijnen en je broek laten zakken, een toilet is er niet), dan komen ze met z'n allen op je roze, onbedekte kontje af. De mijnwerkers leken geen last te hebben van muggen. Zoals ex-marinier Vladimir zei (die mijn gids was): 'They have an agreement with the mosquitos.'
 
De regel is 'geen drank, geen vrouwen' tijdens werk. Redelijk apart voor een land als dit, waar ze niet eens een excuus nodig hebben om massaal aan de wodka te gaan. Licht om te lezen was er ook niet: de loeiende generator was goed voor een zwak lampje. Dan blijft er niet veel over. Vladimir was de enige die een beetje Russisch spreekt en mijn Russisch is te beperkt om hele conversaties te voeren. En met Vladimir is het vooral leuk om een avondje door te zakken, zoals ik al eerder had ondervonden. Dan komen al zijn verhalen van zijn tijd bij de marine boven. De mijnwerkers noemden me bovendien 'madamme' en lieten steeds heel veel ruimte over tussen hen en mij op het enige bankje (de regel 'geen vrouwen', namen ze blijkbaar nogal serieus...). Al met al bleef er weinig anders over dan vroeg te gaan slapen. Ik moest de tent delen met Vladimir, maar die heeft zijn handjes keurig thuis gehouden. Was van tevoren nog wel even bezorgd: een vrouw alleen op bezoek bij van die ruwe bolsters. Maar de Nederlander Willem Kramer, die de jongens ook kent en regelmatig in het gebied is geweest, verzekerde dat ik van hen niets had te vrezen.
 
De volgende dag met een amfibievoertuig het veld in, want om door het drassige gebied heen te komen helpt zelfs een tractor niet. Toen kon ik dus met eigen ogen zien wat werken in een goudmijn nu eigenlijk inhoudt: met z'n zessen van acht uur 's ochtends tot acht uur 's avonds gaten graven of stenen wassen op zoek naar een stukje goud voor honderd dollar per maand. De stukjes zijn zo klein, dat ik ze als leek met het blote oog niet kon onderscheiden. Maar daar hadden ze iets voor bedacht. Zand en goud verhitten ze op vuur, het zand wordt dan zwart en dan zie je het goud. In een pan (grootte weeshuis) zitten misschien één of twee stukjes, soms niet. Toch lijkt die hoeveelheid genoeg om winstgevend te zijn. Dit is nog de exploratie, als er per m2 genoeg goud is, komen er volgend jaar graafmachines. Ik vond het echt een bijzondere ervaring om te zien, maar ook geen straf om weer weg te gaan. Net op tijd trouwens, het laatste half uur van de rit terug begon het te hozen. Als het heeft geregend kan de weg wel drie dagen onbegaanbaar zijn...
 
Volgens Vladimir is Sachalin vergelijkbaar met oost Kazachstan. Bergachtig, groen, vochtig en nat. En overal van die grote, enge insecten waarvan een steek zelfs dodelijk kan zijn. Dus ik denk dat we we bijna blij moeten zijn met zes tot zeven maanden winter, dan zijn die insecten er tenminste niet... Het is in ieder geval een schitterende omgeving. De volgende indruk komt dus uit Sakhalin. Maar dat kan nog wel een paar maanden duren.
 
Tot de volgende keer.

Bye bye Kazachstan!

 
Petra