Laatste impressie Kazachstan,
1 september 2000Hallo allemaal,
Lang niets van me laten horen, maar ik wilde
even wachten tot er wat meer bekend was.... De
kogel is door de kerk: we gaan naar Sachalin!
Sachalin is een eiland in het Russische verre
oosten, veertig kilometer ten noorden van Japan.
Het is zo'n duizend kilometer in lengte en
driehonderd in de breedte. We hadden verwacht
dat het afzien zou worden in Kazachstan, het
viel allemaal 200% procent mee. Dit keer wordt
het echt afzien, denk ik. Zes tot zeven maanden
winter en zeer beperkt ontwikkeld. Maar meestal
wordt er voor Shell werknemers wel goed gezorgd.
We komen waarschijnlijk in een compound te wonen,
zeg maar een dorp waar alleen maar buitenlanders
wonen. Dat is voor het eerst. Ook dat zal wel
weer meevallen, maar het klinkt niet erg
aanlokkelijk, zo'n 50-60 huizen met mensen van
hetzelfde bedrijf met praktisch hetzelfde
interieur. Maar je weet nooit hoe het is om
ergens te wonen, tot je het probeert, dat is wel
gebleken uit ons verblijf in Kazachstan. Dus
gewoon alles maar op ons af laten komen. Per 1
oktober moet Emile beginnen voor 'Sakhalin
Energy', waar Shell een aandeel in heeft. Kan
best zijn dat hij eerst een paar weken tot
maanden in Nederland moet werken, de mensen die
er nu zitten moeten wel eerst vertrokken zijn.
Alles wat we weten is dat we tussen 1 oktober en
1 januari volgend jaar daadwerkelijk naar
Sakhalin vertrekken.
Het zou wel goed uitkomen als we nog even in
Nederland blijven. Kunnen we ook ons nieuwe
appartement in Groningen inrichten. Eind
augustus naar Nederland gegaan om een huis te
zoeken. Meteen de volgende dag alle mogelijke
huizen bij de makelaars uit de rekjes gehaald.
Een zoekopdracht heeft niet veel zin als je maar
een paar weken de tijd hebt, en als je zelf iets
vindt ben je alsnog de poen kwijt, dus heb ik
het maar zelf gedaan.. Met mijn moeder op fiets
langs zo'n tien gegaan om ze van buiten te
bekijken. Vijf vielen er toen al af. Twee waren
er al verkocht. Dus toen waren er eigenlijk nog
maar drie. Kwam ook niet veel aanbod bij vanwege
de vakantie. Het is een tweekamer appartement
aan de Petrus Campersingel geworden, tegenover
het Academisch Ziekenhuis en op loopafstand van
het centrum. Ligt in een leuk buurtje. Emile is
later gekomen, net op tijd voor het tekenen. Het
zit al in de verf, nu alleen de spullen nog. Die
worden half september afgeleverd.
Dat wordt dus afscheid nemen van Kazachstan.
Zaterdag hebben we een afscheidsfeest in ons
huis voor vrienden en collega's. In korte tijd
toch wel een paar goede vrienden gemaakt. Jammer
om ze hier achter te moeten laten. Een paar
mensen zullen we nog wel zien. Met werken in het
buitenland kan het altijd zijn dat je ze later
weer ergens anders tegenkomt. Maar mijn locale
vriendin Asia zal ik wel erg gaan missen.
Gelukkig gaat ze volgend jaar in Spanje studeren
voor twee jaar, dat is toch iets beter te
bereiken dan Kazachstan.
Maandag komen de verhuizers. Is een heel gedoe.
Er staan een heleboel dingen in het huis van die
van de eigenaar zijn. Dus we moeten er wel bij
blijven om te voorkomen dat er niet allerlei
dingen van hem worden ingepakt. En dan moeten we
nog uitzoeken welke dingen we de komende maanden
zeker nodig hebben. Van Kazachstan gaat het spul
eerst in opslag. Als Emile in Den Haag moet
werken blijft alles gewoon in opslag staan. Veel
handbagage dus. En dan moeten we ook nog
bedenken welke spullen naar ons nieuwe
appartement in Groningen gaan. Het is niet mijn
favoriete bezigheid, maar het hoort erbij.
In juli zijn we twee weken naar Griekenland
geweest op een 'meezeilvakantie'. Dat betekende
met z'n negenen op een boot van twaalf meter,
een echte test voor de irritatiegrens. Tassen op
de grond, op de bank en in het looppad enzo. Een
paar huilbuien en felle discussies horen er ook
bij als je zo'n kleine ruimte moet delen met zo
weinig mensen. Wij hadden gelukkig nergens last
van. Ik vond het wel irritant dat we dezelfde
route vaarden als een floot van zes
flottieljes. Of we moesten op hen wachten, of
zij op ons. Steeds ook vroegen we of we een keer
in een stil baaitje konden overnachten in plaats
van in drukke, lawaaiige en stinkende havens.
Maar dat is er helaas nooit van gekomen. We zijn
in de Oost Peleponnesus geweest, ten zuiden van
Athene. Soms gelegen in havens op eilanden, soms
aan het vasteland. Het is een erg populair
zeilgebied omdat de wind er wel redelijk goed
is, maar daardoor is het wel afzien om een
plekje in de haven te vinden. Het zeilen was wel
erg leuk. Emile is ervaren zeiler en heeft me
allerlei dingen uitgelegd. Ik ben nooit twee
weken achter elkaar op een zeilboot geweest,
maar ben er nu achter gekomen dat ik dat wel
heel leuk vind. Volgende keer gaan we het anders
doen. Met een paar andere mensen een boot huren
die ook ervaring hebben lijkt de beste optie.
Voor de vakantie nog een trip gemaakt voor de
Europese Unie naar oost Kazachstan. Was beroerd
gepland, net in die week kwam Emile zijn zus. Ze
heeft dus niet veel aan mij gehad als gids in
Almaty. Maar het kon niet anders, er moesten
bepaalde mensen aanwezig zijn, anders had ik
niets aan mijn bezoek aan een goudmijn. Het was
een hele ervaring. Met een jeep de eerste paar
uur van de 'weg' afgelegd, een weg is er
eigenlijk niet. Het zijn gewoon wat sporen van
voorgangers. Drie uur door hobbels en kuilen
lekker heen en weer geschud. Ongelooflijk waar
die auto allemaal doorheen komt. Tientallen
stromen en plassen moesten we door. Maar ook een
Russische Jeep kan niet alles... Een van de
keren dat we vast kwamen te zitten, moesten we
de deur opendoen om een kabel te geven aan de
tractor die ons eruit moest trekken. Het water
kwam tot onze knieen. Vroeg me al af waarom ze
de bagage achterin zo hoog op een plank hadden
neergezet. Prachtige omgeving, dat wel. Een heel
groen gebergte met overal bloemen. In Nederland
was dat vast allang een natuurreservaat geweest.
Hier gaan ze nu pas het goud uit de grond halen.
Maar het gebied is zo groot, dat dat niet zo'n
probleem lijkt.
De aankomst was geen pretje. Het zweet brak me
uit. Door al dat hossen en schudden was ik voor
het eerst in mijn leven wagenziek geworden.
De twee borden 'plov' (rijst in olie gebakken
met wortel en lam) die ik voor de lunch had
geconsumeerd, kwamen er onverteerd weer uit. Ik
zag ze denken: dit is de eerste, maar ook de
laatste keer dat we een vrouw mee het veld in
nemen. Ik had daarom niet zo'n trek in eten.
Daar miste ik trouwens ook niets aan: soep met
een paar aardappelen, of met wat pasta. Verder
brood en gefermenteerde melk.
Het stikte van de muggen, maar toen de zon
onderging werd het nog een slagje erger.
Honderden, maar dan ook honderden waren er om
ons heen. Daar hadden ze een trucje op
verzonnen: een anti-muggenvuurtje. Op het vuur
gooiden ze bergen vers gras. Dat gaat roken als
een gek. Als je in de rook gaat staan, heb je
geen last van de muggen. Zodra je een meter van
het vuur bent, heb je weer hele zwermen om je
heen. Ze staken zelfs door mijn spijkerbroek
heen. En als je moet plassen (gewoon even uit
het zicht verdwijnen en je broek laten zakken,
een toilet is er niet), dan komen ze met z'n
allen op je roze, onbedekte kontje af. De
mijnwerkers leken geen last te hebben van
muggen. Zoals ex-marinier Vladimir zei (die mijn
gids was): 'They have an agreement with the
mosquitos.'
De regel is 'geen drank, geen vrouwen' tijdens
werk. Redelijk apart voor een land als dit, waar
ze niet eens een excuus nodig hebben om massaal
aan de wodka te gaan. Licht om te lezen was er
ook niet: de loeiende generator was goed voor
een zwak lampje. Dan blijft er niet veel over.
Vladimir was de enige die een beetje Russisch
spreekt en mijn Russisch is te beperkt om hele
conversaties te voeren. En met Vladimir is het
vooral leuk om een avondje door te zakken, zoals
ik al eerder had ondervonden. Dan komen al zijn
verhalen van zijn tijd bij de marine boven. De
mijnwerkers noemden me bovendien 'madamme' en
lieten steeds heel veel ruimte over tussen hen
en mij op het enige bankje (de regel 'geen
vrouwen', namen ze blijkbaar nogal serieus...).
Al met al bleef er weinig anders over dan vroeg
te gaan slapen. Ik moest de tent delen met
Vladimir, maar die heeft zijn handjes keurig
thuis gehouden. Was van tevoren nog wel even
bezorgd: een vrouw alleen op bezoek bij van die
ruwe bolsters. Maar de Nederlander Willem
Kramer, die de jongens ook kent en regelmatig in
het gebied is geweest, verzekerde dat ik van hen
niets had te vrezen.
De volgende dag met een amfibievoertuig het veld
in, want om door het drassige gebied heen te
komen helpt zelfs een tractor niet. Toen kon ik
dus met eigen ogen zien wat werken in een
goudmijn nu eigenlijk inhoudt: met z'n zessen
van acht uur 's ochtends tot acht uur 's avonds
gaten graven of stenen wassen op zoek naar een
stukje goud voor honderd dollar per maand. De
stukjes zijn zo klein, dat ik ze als leek met
het blote oog niet kon onderscheiden. Maar daar
hadden ze iets voor bedacht. Zand en goud
verhitten ze op vuur, het zand wordt dan zwart
en dan zie je het goud. In een pan (grootte
weeshuis) zitten misschien één of twee stukjes,
soms niet. Toch lijkt die hoeveelheid genoeg om
winstgevend te zijn. Dit is nog de exploratie,
als er per m2 genoeg goud is, komen er volgend
jaar graafmachines. Ik vond het echt een
bijzondere ervaring om te zien, maar ook geen
straf om weer weg te gaan. Net op tijd trouwens,
het laatste half uur van de rit terug begon het
te hozen. Als het heeft geregend kan de weg wel
drie dagen onbegaanbaar zijn...
Volgens Vladimir is Sachalin vergelijkbaar met
oost Kazachstan. Bergachtig, groen, vochtig en
nat. En overal van die grote, enge insecten
waarvan een steek zelfs dodelijk kan zijn. Dus
ik denk dat we we bijna blij moeten zijn met zes
tot zeven maanden winter, dan zijn die insecten
er tenminste niet... Het is in ieder geval een
schitterende omgeving. De volgende indruk komt
dus uit Sakhalin. Maar dat kan nog wel een paar
maanden duren.
Tot de volgende keer.
Bye bye Kazachstan!
Petra
|