impressions11.htm

Eerste impressie Sachalin, 21 november 2000

Dag allemaal,

Er ligt nu bijna een meter sneeuw, maar het sneeuwt nog steeds. Vanochtend lag er nog maar een klein laagje. Dat hadden we al eerder gezien in de vier weken dat we hier zijn. Dat smolt dan gedurende dag weer weg. Maar dit keer is het serieus. Welkom op Sachalin, waar we niet hoeven te duimen voor een witte kerst. Die krijgen we hier, 9000 kilometer ten oosten van Moskou, gewoon zéker.

De reis was op zich al een hele onderneming. Normaal gesproken kun je van Nederland naar Sachalin in anderhalve dag. Omdat onze kat Tijger meeging, moesten we onze route aanpassen en waren we drie dagen onderweg. Van Amsterdam naar Frankfurt, van Frankfurt naar Seoel en van Seoel naar Sachalin. We hadden een kattentas gekocht (waar zijn kopje net uit kon steken) in de hoop dat hij niet in het bagageruim hoefde. Officieel mag Tijger bij bijna geen enkele luchtvaartmaatschappij in de cabine, want hij is met zijn zes kilo drie kilo te zwaar. Maar we hadden geluk. Een aardige Lufthansa stewardess stond het toe dat hij bij ons bleef. We hebben Seoel gehaald zonder problemen.

De volgende dag konden we pas doorvliegen naar Seoel. We hadden bedacht op het vliegveld in Seoel over te blijven voor de nacht, om te voorkomen dat Tijger in quarantaine moest. Die vlieger ging dus mooi niet op. Het vliegveld ging dicht! We moesten door de douane heen, met kat. Na een uur in de rij waren we aan de beurt voor de stempel. De beste man zag Tijger niet eens. ‘Nothing to declare’, trapten ze helaas niet in. Emile heeft gepraat als brugman, papieren ingevuld en uiteindelijk mocht Tijger met ons meenemen. Na drie kwartier in de taxi kwamen we bij hotel ‘Lotte’. Omdat ze honden en katten eten in Korea stelde Emile zich maar een beetje verdekt op bij het inchecken. We bleken een reservering te hebben bij hotel ‘Lotte World’, drie kwartier bij de ‘Lotte’ vandaan. We zijn in de ‘Lotte’ gebleven, met als goedkoopste op het menu een hamburger van f 40. De reis Seoel-Sachalin verliep vlekkeloos.

We werden opgehaald door collega’s van Emile die al eerder waren aangekomen. Onderweg naar de compound kregen we meteen de sleutel van ons huis. Het complex met 75 huizen is gebouwd door het Amerikaanse bedrijf Marathon, van wie Shell het in Sachalin overneemt. Niet alleen het bouwmateriaal komt uit de States, ook het hele interieur is Amerikaans. Zo hebben we een gigantische vriezer, een zelfreinigende oven en zoveel meubels dat je er wel twee huizen mee kunt inrichten (dat schijnt te komen doordat de binnenhuisarchitecte 15% van de opbrengst van de meubels kreeg). Iets minder is het pakket regels dat je bij aankomst krijgt. Zo is er een prachtig fitnesscentrum met een recreatieruimte erbij. Daar mag alleen niet worden gegeten en gedronken (roken natuurlijk al helemaal niet, voor mij niet zo erg, want ik ben weer gestopt). Een andere regel is dat je op het terras van je huis géén alcohol mag nuttigen, want alcoholgebruik buiten mag niet. En zo zijn er nog een paar honderd regels. Waarschijnlijk zal het niet zo blijven, want de meeste Amerikanen vertrekken voor de kerst en er komen allerlei nationaliteiten voor terug. In januari, als alle nieuwe mensen hier zijn, zal er opnieuw naar de regels worden gekeken.

Er rijdt elk uur een bus van het complex naar de stad (15 min.). Emile neemt iedere ochtend om zeven uur de bus. ’s Ochtends rijdt de bus rechtstreeks naar kantoor, vanaf tien uur rijdt die een soort winkelroute. Dan kan ik uitstappen en een uur later met de boodschappen weer terug. In veel winkels moet je eerst aanwijzen wat je wilt. Dan krijg je een bonnetje dat je kunt betalen bij de kassa. Met dat bonnetje (waar dan een scheur in is gemaakt) kun je je spullen afhalen. Er is één echte supermarkt, zeg maar een Albert Heijn nummer 0,25.

’s Avonds rijdt de bus een route langs de belangrijkste restaurants. Het is natuurlijk niet hetzelfde als een eigen auto, maar het is best te doen. Af en toe kunnen we bovendien een auto reserveren voor een week, zodat we groot in kunnen slaan. ’s Winters ligt er vaak zoveel sneeuw en is het zo koud, dat het niet altijd plezierig is om naar buiten te gaan. Dan is het best eens lekker dat de vriezer vol zit en er voldoende bier is voor het weekend. Die Amerikanen zijn zo dom nog niet…

Er is hier best een heleboel te krijgen, maar lang niet alles. Ik noem maar een paar dingen die zelden of nooit te koop zijn: Een afwasborstel, Indische kruiden, vuilniszakken, een kaasschaaf en kaarsen. Dus wel een witte kerst, maar zonder kaarslicht! Gelukkig is een van de Amerikaanse vrouwen zo goed geweest om me er een paar te schenken… Wijn is er wel, maar extreem duur. Zo’n flesje Chenet Blanc dat bij de Appie Heijn zes piek kost, daar tel je hier 35 gulden voor neer (dus ben ik een beetje aan het minderen en probeer te wennen aan de halfzoete wijn uit Moldavië). Andere dingen zijn er hier weer in overvloed, zoals bontmutsen en bontjassen. Ook hebben ze inlegzooltjes van wel tien verschillende materialen om je voeten warm te houden.

Er is welgeteld één restaurant/bar in westerse stijl, gerund door Amerikanen. Daar komen we regelmatig, want het is een beetje de ontmoetingsplaats voor alle buitenlanders die in Sachalin werken. We kunnen het ons alleen niet zo vaak veroorloven, aangezien een pilsje 5 dollar en een wijntje 8 dollar kost. Verder zijn er wel wat andere lokale tenten die de moeite waard zijn.

We hebben een heel leuk stel uit Amsterdam ontmoet. We hadden al met ze gebeld en gemaild voor we naar Sachalin kwamen om er achter te komen hoe het leven is. Het klikte meteen toen we ze in het ‘echt’ zagen. Met haar, Rian ga ik twee keer per week sporten. Ook zit ik met haar op schilderles (jawel, met olieverf, de eerste is al bijna af!). Echt hartstikke leuk om te doen. Overdag ben ik verder veel aan het schrijven (boek over Kazachstan moet af!). Ik probeer ook al wat contacten te leggen voor de toekomst. Er is hier nog geen krant met nieuws over Sachalin in het Engels. Eens kijken of er zoiets op te zetten valt. Verder zijn we begonnen met Russische les. Emile heeft gisteren net zijn 2^e les gehad. Ik had in Kazachstan al een paar lessen gehad, maar die kennis moest zeker weer worden opgefrist. Valt ook nog genoeg bij te leren, natuurlijk.

We zijn vorig weekend een beetje gaan toeren met de auto. Zodra je buiten de stad komt is er niets dan natuur. Beetje heuvelachtig en veel (naald)bomen zagen we op onze route van drie kwartier naar het strand. Prachtig uitgestrekt uitzicht. Er is alleen een vissersdorpje bij het strand, verder niets. Geen tentje ook waar je wat te eten kunt kopen. Niets. Het was al behoorlijk koud met de snijdende wind. Ik denk dat we over een half jaar nog wel weer eens kijken, als de sneeuw gesmolten is…

Na een maand kunnen we zeggen dat we het hier prima naar onze zin gaan krijgen!

Groetjes, Petra