Petra's homepage

 

Experiences of a Dutch Journalist

 
 

 

  
Zondag 6 juli 2008

Kamp Holland wordt steeds kleiner

Hallo allemaal,

Hoe langer ik hier ben, hoe kleiner het kamp wordt. De eerste dag verdwaalde ik echt tussen alle containers. De tweede dag had ik in het donker nog begeleiding nodig van kantoor naar mijn slaapplaats en de derde dag ga ik in mijn eentje in het donker nog een wandelingetje maken naar de buitenste ring.

De hitte begint ook al aardig te wennen. Gisteren tegen het eind van de middag vond ik 30 graden met een warm briesje bijna frisjes aanvoelen. Het is nu een beetje siëstatijd. Tussen 12 en 15 uur gebeurt er niet zoveel hier. Vooral op zondag. Mensen slapen uit, gaan uitgebreid brunchen (van 9-12.30 uur een warme brunch) en doen het rustig aan. Moet er niet aan denken om hier een paar maanden te zitten. De enige tent waar enig vertier is is de Echo’s, dat is een ontmoetingsplaats die wordt gerund door een stichting die is opgericht ter vermaak van militairen die worden uitgezonden. Leuke vrouw die daar werkt is Ria, ze is de langst zittende Nederlander hier, ze zit hier al 16 maanden. Ze wilde helaas niet geportretteerd worden door me, Jaap van Deurzen van RTL was me al voor geweest. De militairen komen naar Echo’s om buiten op het terras te zitten voor en na het eten of om binnen iets anders te eten dan wat de pot schaft. Ook kunnen ze binnen pokeren, biljarten, filmpje kijken en tijdschriften lezen. Vrijdag was er groot vertier: twee mannen van de Marechaussee gingen 24 uur spinnen voor kinderkanker. Toen het startsein werd gegeven om 18u zaten er zo’n 100 militairen bij de Echo’s om hem mentaal te steunen. Ik begreep dat het een van de weinige dingen is die hier gebeurt. Er is wel eens een discoavond, ze doen wel aan carnaval en ze hebben wel eens een barbecue, maar daar houdt het dan ook mee op. Er wordt me vaak gevraagd of ik al buiten de poort ben geweest. Dat is echt een strikte scheiding hier: zij die wel en zij die niet buiten de poort zijn geweest. De staf heeft in principe niets buiten de poort te zoeken dus zit gedurende de uitzendduur op het kamp. En dan heb je het over meer dan de helft van de mensen. Velen werken van 7/8 uur ’s ochtends tot ’s avonds 20/21 uur. Na vier maanden willen ze dan ook graag naar huis.

’s Avonds zit ik vaak even op een bankje voor ons chalet met de base commander. Niet voor niets dat de journalisten bij hem op de gang zitten; die moet hij een beetje in de gaten houden. Als er hooggeplaatste figuren komen, dan slapen die ook op deze gang. Verder zitten er nog tolken, het personeel van Echo’s en andere bezoekers. Het is een heel relaxte man, die dag en nacht dienst heeft. Twee avonden achter elkaar viel de stroom uit en een andere dag was er een brandje bij een wachttoren. Gisteren zat ik daar ook weer even, samen met de psychiater die ik had geïnterviewd over moeilijke keuzes. We hebben even een nachtelijk rondje wacht gelopen. Even op bezoek de uitkijktoren, meteen bij de ingang van het kamp. De enige indringer die er gisteravond was was een grote hond op zoek naar eten. Die worden met hagel afgemaakt omdat kogels dwars door ze heen gaan. Ze moeten wel worden afgemaakt omdat ze anders ziektes kunnen verspreiden. Er zijn behoorlijk wat wilde honden in Tarin Kowt en dat is ook te horen aan het huilconcert dat ze ’s avonds geven.

Veel andere levende wezens – buiten mensen – vind je hier niet. Paar vogeltjes gezien, maar wel op de rand van het kamp. Verder zijn er nog zandvliegjes die nare wonden achter kunnen laten, een camel spider die als die bijt ook hele nare wonden geeft en natuurlijk de malariamug.

Moet nu even weer stoppen, moet deze kamer uit. Morgen voor vier dagen op pad naar Chora. Kan op z’n vroegst vrijdag weer wat laten horen.

Tot gauw.

Liefs,

Petra

 

Hier is een selectie te horen van de reportages:

Hier zijn foto's te zien van Afghanistan: