Petra's homepage

 

Experiences of a Dutch Journalist

 
 

 

  
Vrijdag 11 juli 2008

"Zo lang er wordt gepraat, wordt er niet gevochten"

Hoi allemaal,

Donderdagmiddag 10 juli weer teruggekomen uit Chora. Geweldige tijd gehad daar. Het is een klein kamp, White Compound genaamd, dat heel anders is dan Kamp Holland. Er zitten een tot drie pelotons, die van daaruit op patrouille gaan. De sfeer is heel anders. Het is gemoedelijk, gezellig bijna. Als de militairen binnen zijn zitten ze op de binnenplaats voortdurend met elkaar te praten, te kaarten, of te sporten. Er is geen airconditioning (tegen de zon is een camouflagenet opgehangen) en wat voedsel betreft zijn er alleen voedselpakketten. Best te eten voor een paar dagen, maar de meeste militairen zitten er voor langere tijd en dan is het afzien. De douchecabines zijn van plastic zeil, maar voldoen prima, er zit zelfs een zak in waar je kleren droog in kunt opbergen. Veel beter in ieder geval dan de douche waar de voorgangers van deze militairen gebruik van moest maken: een fles water per persoon. Maar na 9u kun je er beter maar niet gaan douchen want dan is het water gloeiend heet. Ook de toiletten zijn enorm verbeterd; het was een toiletbril op een houten plaat met een gat eronder en is nu een toiletblok zoals ze die ook op Kamp Holland hebben. De mannen moeten hun eigen was doen, dus overal hangen kleren te drogen.

Tijdens mijn verblijf heb ik een militair 24 uur gevolgd. Een jonge hond (22) met een mooie, donkere stem. Ik heb hem gevolgd bij het vegen, wapen schoonmaken, wacht ’s nachts enz. Denk dat het een mooi portret wordt. De kampcommandant grapte dat ik hem geadopteerd had en dat hij bij mij in ging trekken. Vrouwen zijn ze niet gewend natuurlijk, dus daar moeten natuurlijk wat opmerkingen over worden gemaakt. Onder de 50 militairen zat 1 vrouw, ze is chauffeur. Het lukte haar prima zich staande te houden tussen al die kerels. Petje af.

Maandag 7 juli een korte wandeling gemaakt door het dorp Ali Sjerzai, de belangrijkste plaats in de Choravallei. Tarin Kowt is eigenlijk al een gehucht, maar dit is nog veel kleiner. In de hoofdstraat zit de bazaar; lemen winkels met met houten deuren of zelfs een ijzeren rolluik. Op de rotonde in het midden van het dorp staat het huis van de burgemeester. Het is van binnen amper 20 m2, maar wel lekker centraal natuurlijk. Het is een theatraal type dat make up draagt en zichzelf heel belangrijk vindt. In werkelijkheid stelt hij niets voor. Vlakbij de hoofdstraat zit ‘The Green’, een groene zone met allemaal fruitbomen; in deze omgeving wordt bijna geen opium geteeld.

Dinsdag 8 juli aanwezig geweest bij een shura, zeg maar een gemeenteraadsvergadering. Stammenleiders (mooie koppen!) kwamen overal vandaan om er bij aanwezig te zijn. Ze kwamen praten over de situatie die is ontstaan na het aanstellen van een nieuw hoofd van politie. Die is benoemd vanuit Tarin Kowt maar wordt lokaal niet gesteund. Zo’n 100 mensen van de politie hebben daardoor ontslag genomen. De stamhoofden deden allemaal hun zegje. Concreet is er niet veel uitgekomen, maar zoals de commandant van de eenheid in Chora zegt: “Zolang er wordt gepraat, wordt er niet gevochten.”  Na afloop was er kip, rijst en brood. Heerlijk. En meloen toe. Beter dan de rantsoenen op het kamp. De commandant grapte dat hij me voor 10 kamelen had verhandeld. Toen ik vroeg of er een kern van waarheid in zat zei hij: “Ze praten hier nooit over vrouwen. Ze vragen me altijd alleen maar hoe het met mijn zoontje gaat, nooit hoe mijn dochter het maakt.”

Woensdag 9 juli was ik aanwezig bij de opening van de Barakzai school. Die school ligt op het grensgebied tussen drie stammen. Ze hebben allemaal meegewerkt aan de bouw van de school. Twee van de drie stammen sturen nu hun kinderen naar deze school, de derde doet dat (nog) niet. Oppervlakkig zag het er goed uit, maar als je goed keek viel het op dat het cement nu al begon af te brokkelen en dat er een flink aantal ramen al was gesneuveld voor de opening. De kozijnen zijn gemaakt van een soort vurenhout, dat, ongelakt, waarschijnlijk de winter nog niet eens overleeft. Typisch Afghaanse bouw schijnbaar. Ze zijn bijzonder goed in het bouwen met leem, waar de quala’s (ommuurd erf) van zijn gemaakt. Van bouwen met ander materiaal hebben ze nog geen kaas gegeten. De toiletten zijn ook interessant; een vierkant gaatje van 20 x 30cm in een cementen vloer. De behoeftes komen een meter lager terecht, waar het dan af en toe uit wordt geschept. Het schijnt nog luxe te zijn dat er toiletten zijn; de Afghanen doen hun behoefte meestal meteen buiten hun quala.

De VIPs kwamen met een helikopter overvliegen vanuit Tarin Kowt (45 kilometer ongeveer) voor de opening; voor Nederland een belangrijk moment. Buiten stonden allemaal kindjes te wachten op wat komen ging. Ze mochten niet naar binnen vanwege de veiligheid. Ik was er ook veel te vroeg en heb een beetje met de kinderen gespeeld, waardoor ik nu wat Afghaanse kinderquotes heb, inclusief een poging tot een rap. Met een microfoon waren ze niet echt bekend; sommige kids beten er in of spuugden naar het felblauwe Avro-bolletje. De opening zelf bestond uit een paar speeches van hotshots, een zegen van de Mullah (geestelijke) en het onthullen van een plaquette van de school. Naderhand moest er natuurlijk wat fruit worden gegeten. Dat gebeurt dan spontaan. Bij iedere officiële gelegenheid is er eigenlijk fruit of eten na afloop, maar dat wordt pas op het laatst geregeld. Ze kopen niet ’s ochtends alvast wat.

Donderdag eigenlijk alleen bezig geweest met de terugreis naar Tarin Kowt. Hoor net dat ik waarschijnlijk eerder vanaf Kamp Holland moet vliegen: namelijk morgenavond. Zondag had ik al opnames gepland. Balen! Het vliegtuig dat me maandag naar Kandahar zou moeten vliegen is kapot. Daardoor moet ik nu eerder met een vrachtvliegtuig mee. Zo blijkt maar weer dat in Afghanistan niets zeker is totdat het gebeurt...

Vandaag druk bezig geweest om opnames te plannen voor morgen. Hoop nog steeds met 9 reportages thuis te komen zodat we naast de zijderoute ook iedere dag tussen de Tour de France en de Olympische Spelen een verslag kunnen uitzenden over Afghanistan.

Vermoedelijk is dit mijn laatste mailtje vanuit Afghanistan. In Kandahar zijn verder geen faciliteiten (geen airco, slapen in een tent) en daar mag ik drie (!) dagen wachten tot ik kan doorvliegen naar Nederland (via Kreta ook nog...). Zodat ik hopelijk woensdagavond weer in Eindhoven landt.

Liefs,

Petra

 

Hier is een selectie te horen van de reportages:

Hier zijn foto's te zien van Afghanistan: